بلاگ عباس گویا

  منصور حکمت خواست آفریقای جنوبیزه کردن جمهوری اسلامی را از حدود ٣٠ سال پیش مطرح کرد، خواستی که از جمله شامل قطع روابط دیپلماتیک با ایران هم میشد. این اما هیچگاه حتی از طرف احزاب امروز سه گانه کمونیست کارگری جدی گرفته نشد. بجز در بحبوحه خیزش های توده ای، این خواست حتی به بیان هم آورده نمیشد چه رسد در سطح یک خواست روتین و ثابت مطرح شود. علت ناگفته ی این امر بسادگی مخاطب ما بوده است. ما قرار است این خواست را رو به چه کسی مطرح کنیم؟ دولتها؟! خب اگر دولتهای غربی خود بعنوان بخشی از طبقه جهانی سرمایه داری حامی جمهوری اسلامی باشند چه؟ چه نیروئی لازم است تا دولتها را حتی بفکر کاهش یا قطع روابط دیپلماتیک با دولت دیگری وادار کند؟ بگذارید قدری مشخص تر صحبت کنیم. بنظر من صحبت ما اساسا بر سر بستن جاسوسخانه های جمهوری اسلامی در خارج از کشور است که تحت لوای سفارت کار میکنند اما بستن سفارتخانه های دولتهای غربی در ایران امری ثانویه است . ثانیا مسئله حتی بر سر قطع روابط دیپلماتیک هم نیست. ما هیچ نقش و کنترلی روی روابط دیپلماتیک دولتها نداریم. آمریکا چهل و اندی و کانادا دهه ای است که سفارتخانه ای در ای

  از خیزش آبان ۹۸ ، دولت آمریکا بارها وعده داده است که دسترسی به اینترنت را برای توده ناراضی در ایران فراهم کند. با توجه به اینکه تنها اینترنت ماهواره ای توسط شرکت استارلینک ایلان ماسک ارائه شده بود، همه می دانستند که آمریکا به ماسک متکی است. سه سال گذشت، هنوز اینترنت موعود در دسترس مردم قرار نگرفته است در حالیکه دولت آمریکا و ایلان ماسک دسترسی به اینترنت را یکشبه برای ارتش اوکراین فراهم کردند. نه اینکه بیش از این انتظار داشتیم اما نکته این است که سرمایه داری و سرمایه داران، نه فقط در قلمرو اقتصادی که در سیاست و اقدامات عملی مشخص، بخوبی میدانند کجا سرمایه گذاری کنند. ایلان ماسک میگوید ۸۰ میلیون دلار برای ارائه اینترنت رایگان به ارتش زلنسکی و فاشیست های آزوف خرج کرده است. او به سادگی سود را نادیده می گیرد و می گوید ‘به جهنم’ که ضرر میکند و به ارائه اینترنت رایگان برای ارتش اوکراین ادامه خواهد داد. حال دولت آمریکا از طریق ماسک با سکسکه‌هایی اعلام میکند که دسترسی به اینترنت را برای ایران فراهم میکند، اما… اما این خدمات نه مشخص شده است که رایگان است و نه آنتن آن در دسترس کسی است! برای

  وظیفه حکومت اسلامی از دید کل غرب، که براى ماهها قبل و بعد از بهمن ١٣ ۵ ٧ براى به کرسى نشاندن اين حکومت و سر پا نگاهداشتن آن امکانات مالی، سیاسی و تبلیغی اش را بسيج کرده بود، به شکست کشاندن انقلاب ۵ ٧ بود. انقلابی که بصرف ضد شاهی بودن ضد شاه نبود بلکه تحرکی برای دستیابی به عدالت، رفاه و آزادی بود و به این دلیل آرمان سوسیالیستی داشت. انقلاب ۵ ٧ بقول منصور حکمت در “تاریخ شکست نخوردگان” با این دست اندازها روبرو شد : “ معرکه گيرى اسلامى تنها توانست وقفه اى در روند انقلاب ٥٧ ايجاد کند. رويدادهاى دوره بلافاصله پس از قيام بهمن نشان داد که ديناميسم انقلاب هنوز برجاست. نشان داد که مردم، هرچه بر زبانشان انداخته شده بود، بهرحال نه براى اسلام بلکه براى آزادى و رفاه اجتماعى به ميدان آمده بودند و هنوز در ميدان مانده بودند. بالاخره، انقلاب ٥٧ مثل اکثر انقلابات، نهايتا نه با فريب و صحنه سازى، بلکه با سرکوبى بسيار خونين به شکست کشيده شد. فاصله ٢٢ بهمن ٥٧ تا ٣٠ خرداد ٦٠ تمام آن فرصتى بود که اسلام و حرکت اسلامى با همه اين سرمايه گذارى ها و تلاشها توانست براى موکلين مستاصل رژيم شاه بخرد. و البته از ا

تظاهراتهای وسیع اول اکتبر در آنچه ادعا شد در ' ۱۵۰' شه ر دنیا برگزارشده است، آکسیونی موفق بود. موفق برای که و چه؟ روند سازماندهی و فراخوان به این اعتراضات، مانند فراخوان آخرین لحظه ای رضا پهلوی، در کنار غیبت تقریبا مطلق سوسیالیستها در سازماندهی آن اعتراضات وسیع در خارج از ایران، برای برخی از ما شاید گیج کننده بود‌. تظاهرات اول اکتبر زور آزمائی اپوزیسیون بورژوائی با حمایت ضمنی و یا علنی دولتهای غربی برای بسیج توده ای بود. اولین قدم جدی، اولین تخته پرش برای مهار خیزش انقلابی بود. پرچم این اعتراضات، بر خلاف آنچه فراخوان آخرین لحظه رضا پهلوی ما را به آن حساس کرد، سلطنت طلبان یا شخصیت خاصی از این اپوزیسیون نبود. کلمه کلیدی "ایران" و پرچم سه رنگش بود.   موفقیت این پروژه، که آمار و ارقام شرکت در آن از سوی دولتها و رسانه های غربی بسیار سخاوتمندانه اعلام شد، تنها به این دلیل ممکن شد که کمونیستها با تکیه به تز "سرنگونی طلبی" از مدتها پیش گاردهایشان را پائین آورده بودند، بعضا رضا پهلوی را در 'جنبش سرنگونی'، خودی میدانستند. تز سرنگونی طلبی شان با دو مرحله ای کرد

    به لطف اعتراضات سراسری در ایران و انعکاس این اعتراضات در سراسر جهان، شعار «زن، زندگی، آزادی» که تا چند هفته پیش احتمالا تنها در کردستان شناخته میشد، حال در بسیاری از نقاط جهان به یک عبارت آشنای خانگی تبدیل شده است. انتشار این شعار در این سطح به نظر من دو نقطه قوت را به نمایش می گذارد. اولاً صرفنظر از محتوای شعار، صرفاً به این دلیل که اصل شعار از کردستان منشا گرفته است و توده مردم در سراسر ایران با آگاهی کامل از این واقعیت آن را از صمیم قلب تکرار می کنند، بیانگر اتحاد شهروندان است. نکته دوم، باز هم بدون در نظر گرفتن تعابیر، حضور دو کلمه زن و آزادی در یک شعار سه کلمه ای است که این تصور را القا می کند که زن، زندگی، آزادی بیان کننده رهائی زن است.   در ردیابی منشأ این شعار، به تیتر عکس‌هائی که سونیا حمد از زنان مسلح در روژوا (سوریه) در سال ٢٠١۵ گرفته است رسیدم. همانطور که از مقدمه یادداشت‌های او پیداست، برداشت او از این شعار ناسیونالیستی به نظر می‌رسد. به تعبیر سونیا زنان کرد برای خاک می جنگیدند. اما وقتی به معنای لغوی این شعار توجه می کنیم چنین برداشتی استنباط نمی شود. زن، زندگی، آ

حجاب صرفا روسری و پوشاندن موی سر نیست. حجاب پوششی از ناخن پا تا موی سر زن است، پوششی که وزن آن میتواند به چند کیلو برسد! حجاب بخودی خود نماد نیست، بلافاصله نماینده چیزی نیست بلکه حجاب در درجه اول ابزار کنترل بدن زن است، کیسه ای است که قرار است بدن زن در آن حبس شود و تحرک او را بطرز چشمگیری محدود کند و باین ترتیب زن را به انقیاد بکشاند. همانطور که اسلحه نماد نیست، ابزار سرکوب است، حجاب نیز ابزار خاص برای سرکوب زن است. حجاب مختص اسلام نیست. مسیحیت، یهودیت وبودیسم نیز زن را ملزم به پوشش بدن میکنند. حجاب مسیحیان دست کمی از نوع اسلامی آن ندارد. زنان یهودی بنیادگرا سر خود را میتراشند، کلاه گیس بسر میگذارند تا موهایشان از چشم نامحرم مخفی نگه داشته شود اما بقول منصور حکمت، بشریت مذاهب دیگر را درقفس کرده است. اسلام اما آزاد میچرخد و از دولتهای غربی آوانس میگیرد و به جامعه لجن میپاشد. اسلام، روز جهانی حجاب راه میاندازد، دولتهای غربی از آن حمایت میکنند وچپ غربی در سمپاتی با آن موی سرش را میپوشاند .   حجاب اسلامی درشکل اوریجینال خود کیسه ای بنام نقاب و یا برقع است. اگر در ایران این کیسه شکاف