بلاگ عباس گویا

كشتار وحشیانه مردم كردستان سوریه توسط دولت تركیه متاسفانه پدیده درنوع خود جدیدی نیست. دولتهای هر چهار كشور كردنشین در طول یك قرن گذشته به اعمال مشابه و حتی فجیع تری، مانند حملات شیمیائی به حلبچه عراق، دست زده اند. دولتهای بورژوای تركیه از زمان حیات پسا عثمانی خود با انكار موجودیت توده كرد زبان در تركیه تلاش كرده اند به هویت و اقتدار ناسیونالیستی ترك معنا دهند.ترك بودن در تقابل با كرد، با برقراری ستم ملی به توده مردم در كردستان معنا پیدا میكند. بعبارت دیگر ستم ملی در كردستان روی دیگر هویت ترك در تركیه است .     حل مسئله ستم ملی در كردستان مانند حل مسئله ستم ملی در فلسطین توسط نیروهای بورژوائی سرابی بیش نیست. قاعدتا تناقضی بین روابط سرمایه داری و حل این معضلات تا حد برقراری كشورها و دولتهای مستقل فلسطین و كردستان وجود ندارد. هویت آنچه دولت خودگردان فلسطین در كرانه باختری و دولت اقلیم كردستان عراق مینامند بورژوائی است. همین بدنه های اداری خودگردان و اقلیم اگر بعنوان حكومتی مستقل برسمیت شناخته میشدند بطور قطع با دولتهای متخاصم جاری نزدیكتر میبودند تا با اپوزیسیون داخلی خودشان. دولت