بلاگ عباس گویا

  حجم قابل توجهی متون اخیرا منتشر شده به مقایسه اعتصاب کارگران صنعت نفت در سال ١٣ ۵ ٧ با اعتصاب جاری کارگران پیمانی صنعت نفت پرداخته اند. غرض قلم بدستان چپ این گفتگوها اساسا اینبوده است که با یادآوری شعار "کارگر نفت ما رهبر سرسخت ما" اهمیت جایگاه اعتصاب صنعت نفت را گوشزد کرده، خواهان سیاسی شدن، بمعنای ضد حکومتی شدن، اعتصاب کارگران نفت و رهبری کارگری این صنعت در مبارزه با جمهوری اسلامی شوند. این البته خواسته بجائی است اما آنچه در این مقایسه ها بجا نیست جایگاه واقعی کارگران نفت در رهبری اعتراضات ضد شاه است. کارگران صنعت نفت مانند سایر کارگران اعتصابی در طول انقلاب ۵ ٧ نه تنها هیچگاه در نقش ناجی و رهبر انقلاب ظاهر نشدند، که خود به هژمونی بورژوایی آن انقلاب که بافت ملی - اسلامی داشت تمکین کردند. این البته هیچ چیز از نقش کمر شکن اعتصاب کارگران نفت در آن انقلاب کم نمیکند. پس از خواست سرکوب کمونیستها، مهمترین بند کنفرانس گودالپ در پایان دادن به حمایت از حکومت شاه و مذاکره با خمینی، از سر گیری تولید و فروش نفت یعنی خاتمه دادن به اعتصاب نفت بود. از آنجا که غرب بدنبال شوک نفتی ٧٤ – ١٩