بلاگ عباس گویا

این یادداشت پاسخی به اظهار نظرات دوستانه به مقاله "ترور در نیوزیلند، خارجی ستیزی در دوره رونق اقتصادی" است احزاب پوپولیست دست راستی در غرب به یك نُر م در مین استریم غرب تبدیل شده اند . اگر هیچ پارامتر جدیدی به سیاست دم و دستگاهی افزوده نشود، این احزاب  به حكم شرایط عینی و جاری اقتصادی ـ سیاسی ـ حكومتی، جانشین احزاب سنتی (ترادیشنال) محافظه كار خواهند شد. مطلوبیت این احزاب پلاتفرم اقتصادی پروتكشنیستی كه اجرای آن ممكن نیست، نیست. علت این جابجائی مطلوبیت سیاسی این احزاب است. شرایط جاری شامل این اجزا اصلی است  1)  سرمایه داری دوره ای از رونق، ولو شكننده، را پشت سر میگذارد  2)  این رونق نتیجۀ فعل و انفعالات جدیدی از كاركرد امپریالیستی سرمایه از قبیل صدور سرمایه، "غارت" منابع طبیعی "ملتها"، قلدری، جنگ وحتی كار ارزان در خاور دور نیست! دلیل رونق جاری ساده و سر راست افزایش نرخ استثمار كارگر در غرب است. با افزایش نرخ استثمار شتاب گرایش نزولی نرخ سود كاهش خواهد یافت و بحران به تعویق میافتد  3)  جهت گیری جاری سرمایه در رابطه با كارگر در غرب عبارت از سقوط

صندوق جهانی پول مدعی است نرخ رسمی انباشت سرمایه  در سطح جهان در سال  2018   كمتر از  4   درصد بود كه سهم قابل بسزائی از این رشد مدیون  نرخ بالای انباشت سرمایه در چین و هند  است. صندوق جهانی، اقتصاد ایران را با انقباض  3.6  درصدی تنها بهتر از سودان جنوبی و ونزوئلا در انتهای لیست رشد خود قرار داده است. تنها ده كشور در سال گذشته رشد منفی داشتند. سرمایه داری خصوصا در غرب نه تنها در بحران نیست كه یك دورۀ رونق را پشت سر میگذراند. این رونق شكننده است ،  نرخ انباشت چشمگیر نیست اما از آنجا كه حجم غول آسائی از سرمایه در دست معدودی متمركز است، حجم مطلق دارائی ها باعث میشود فاصله طبقاتی دارا و ندار بیش از هر زمان دیگری برجسته شود. رشد جاری اقتصادی تنها دو سال پس از بحران (یا بقولی ركود بزرگ) سال  2008  و تزریق تریلیونها دلار به بازار سرمایه آغاز شد. بعد از آن دولتهای غربی به بهانه قروض دولتی هجوم گسترده ای به دستاوردهای كارگری را از سر گرفتند كه تا همین لحظه ادامه دارد. اگر چه نرخ بیكاری در مثلا آمریكا از نزدیك به  12  درصد در اوایل سال  2009  به حدود  4  درصد رسیده است  اما  تقریبا تمام مشاغل

سه مسئله مبرم انتخابات پارلمانی  2017  نیوزیلند به ترتیب "مهاجرین"، "مسكن" و "محیط زیست" بودند. تعداد مهاجرینی كه در آنسال به نیوزیلند وارد شده بودند حدود  72  هزار نفر بود. حزب لیبر  (Labour)   در عكس العمل و در همراهی با جو خارجی ستیز مدعی شد كه مهاجرین باعث افزایش قیمت مسكن و كمبود زیر ساختهای لازم كشور (جاده ها، مدارس، بیمارستان ها و غیره)  میشوند. باین ترتیب حزب لیبر قصد داشت آرا خارجی ستیزان را كسب و شاید برنده انتخابات شود. حزب لیبر   در این چرخش به راست خواهان كاهش  30  هزار نفره ورود مهاجرین به نیوزیلند شد. نتیجه انتخابات چه شد؟ از  120  كرسی پارلمانی، حزب محافظه كارملی (National Party)     با  56  صندلی اكثریت را كسب كرد و حزب لیبر با  46  صندلی در پارلمان برنده دوم انتخابات شد. اما شاید برنده اصلی انتخابات حزب "اول نیوزیلند"  (New Zealand First NZF)    با   9  صندلی در پارلمان بود. این حزب كه در سال 1993 تاسیس و تاكنون هم با دولت محافظه كار و هم لیبر ائتلاف پارلمانی داشته است،  سومین حزب بزرگ پارلمانی نیوزیلند است. ان زی اف  حزب پ

روزهای تعطیل در تقویم رسمی یك كشور داستانهای متفاوتی را برای ما بازگو میكند. در اروپا و آمریكای شمالی قبل از هر چیز تعطیلات دو روز آخر هفته جلب توجه میكنند. این تعطیلات  در ادامۀ  مبارزات كارگران برای ۴٠ ساعت كار در هفته  حاصل شد، مبارزاتی كه نطفه اش در كنگره انترناسیونال اول در ژنو در سپتامبر ١٨۶۶  با خواست روز كاری هشت ساعته بسته شد. ماركس این واقعه ــ خواست روز كار هشت ساعته ــ را در متن كتاب كاپیتال در سال بعد گنجاند. [1]  تعطیلات دو روزه در آمریكا برای اولین بار در ١٩٠٨ در كارخانه پنبه بافی نیو انگلند تنها برای كارگران یهود برسمیت شناخته شد تا آنها مجبور نباشند در روز شنبه كه طبق سنت یهود روز استراحت است كار كنند. كارخانه فورد در ١٩٢۶ اولین كارخانه ای بود كه دو روز تعطیلی آخر هفته را با پیشقدمی كارفرما باجرا درآورد و در سال ١٩٢٩ اتحادیه كارگران صنایع پوشاك به خواسته اش برای پنج روز كار در هفته دست یافت. اما تعطیلات دو روز در هفته نهایتا در سال ١٩٤٠ در سطح سراسری و كشوری باجرا درآمد. پس یك قلم تعطیلات دو روز آخر هفته در تقویم بازگو كننده  ۶۴ سال مبارزه در آمریكا برای كاهش ساعا