بلاگ عباس گویا

  جایزه اسكار امسال به فیلم فروشنده جایزه ای سیاسی از طرف بخشی از هئیت حاكمه آمریكا، مشخصا حزب دمكرات، به جمهوری اسلامی و در متن دهن كجی آن حزب به دولت ترامپ بود. این جایزه ربطی به هنر یا محتوای فیلم فروشنده یا توانائی سازنده آن نداشت بلكه اعتباری بود كه اسكار به گیرنده فیلم --یعنی "ایران" كه در "جامعه جهانی" با جمهوری اسلامی و پرچمش نمایندگی میشود -- داد. فیلم فروشنده به سه دلیل كاندید مطلوبی برای جایزه اسكار شد: ١) فیلمی از ایران، كشوری كه در لیست ممنوعیت ورود ترامپ قرار دارد ٢) فیلمی از ایران، كه دولت آن طرف معامله توافق هسته ای با آمریكا است ٣) كارگردان (اصلاح طلب) فیلم در اعتراض به حكم ولایتی ترامپ از حضور در مراسم خودداری ورزید. آنچه مراسم اسكار و جایزه اسكار را برجسته میكند وجود نزدیك به صد میلیون نفر تماشاچی زنده آن و بدنبال آن صدها میلیون نفر مخاطب اخبار مراسم اسكار در رسانه های جمعی در سراسر دنیا ست .بدون وجود چنین تعداد تماشاچی و مخاطبینی، مراسم اسكار ممكن بود مانند هزاران مراسم دیگر كه در خلوت شركت كنندگانش برگزار میشود، تنها در جمع بسیار محدودی شناخته