پیشگیری از سركوب: اعتصاب، شورا، اولتیماتوم

 

با توجه به سابقه ٣٩ ساله جمهوری اسلامی در توحش صدر اسلامیش، همه ما بدرست نگران اقدامات سركوبگرانه جمهوری توحش اسلامی به معترضین در خیابانها هستیم. ادعای "نمیتوانند سركوب كنند" بحث معتبری نیست. پیش از این نیز گفته میشد كه "جمهوری اسلامی بعلت تشتت و چند دستگی حاكمیت توان سركوبش را از دست داده یا بهرحال كند و ضعیف شده است" اما دیدیم كه در ٣٠ خرداد ٨٨ جلوی چشم همه چه حمام خونی به راه انداختند و همزمان كهریزك را بپا كردند. جمهوری اسلامی مبتكر سیاست زمینِ سوخته در سوریه بود، قصاب سوریه سپاه قدس بود. ج ا حزب الله لبنان و حشد الشعبی عراق، فاطمیون و زینبیون در افغانستان و پاكستان و سایر گروههای تروریستی جیره خوارش را میتواند به جان مردم بیندازد. اما این اوباش آخرین ابزارش خواهند بود. پس سوال بجای "آیا میتوانند یا خیر" باید این باشد كه عامل پیشگیرانه برای سركوب جمهوری توحش اسلامی چیست؟ جواب این سوال در چند عرصه باید پاسخ بگیرد:

١) تهاجم بهترین دفاع: مادام كه معترضین در یك موقعیت آسیب پذیری باشند، امكان یك سركوب خونین و مرعوب كننده بیشتر است. جمهوری اسلامی استاد چنین حملاتی است. بارها با دشنه و شمشیر و قمه و مسلسل به جان تظاهرات كننده گان غیر مسلح افتاده با سلاخی آنان ارعاب را گسترش دادند. پس معترضین باید از موقعیت آسیب پذیری صرف به یك موقعیت تهاجمی ارتقا پیدا كنند. این كار از دو طریق میسر است: هر چه تجمعات بزرگتر باشد و آمادگی معترضین برای دفاع از خود در برخورد به مزدوران جمهوری اسلامی بیشتر باشد، شانس این مزدوران برای سركوب كمتر است. برخورد تهاجمی تظاهر كنندگان ٦ دسامبر ٢٠٠٩ درس بزرگی در این مورد است. علاوه بر این، آنچه ما را در موقعیت بهتری قرار میدهد، تهاجم است. بهترین تهاجم استفاده از قدرت ما در خواباندن چرخهای گرداننده جامعه است. ما با اعتصابات میتوانیم كمر جمهوری اسلامی را حتی در توانائی آن در سركوب بشكنیم. اعتصاب كارگران نفت بعنوان مثال، یكی از موثرترین اقدامات ضد سركوبگرانه و تهاجمی ماست. اعتصاب كارگران صنعتی، حمل و نقل شهری، معلمان از جمله ابزار قدرت ماست.

٢) تشكیل شوراهای كارگری و محلی: با تشكیل چنین ارگانهائی ما میتوانیم ابزارهای تصمیم گیری خود را در سطح محلی و سراسری تقویت كنیم. علاوه بر این، شوراها میتوانند محل رد و بدل اطلاعات و تجارب در مورد   تاكتیهای مقابله با سركوب هم باشند. شوراهای كارگری و محله ای، كه بصورت دسته جمعی تصمیم میگیرند، بشدت انعطاف پذیر و غیر قابل سركوب میشوند و آنها نقش دولت مردمی، دولت در سایه را بازی خواهند كرد.

٣) فراخوان به خلع سلاح: ما باید از نقطه قدرت با عمال سركوب برخورد كنیم. باید از همین امروز به اوباش حاكم اولتیماتوم داد كه برای حفظ خود از خشم ما بهتر است از ارتش و سپاه و مقامهای حكومتی  كناره گیری و به ما بپیوندند. بدنه سپاه و ارتش، انگیزه ای برای سركوب ندارد. آنها را باید تشویق به پیوستن به جبهه خودمان كنیم.

***

عكس ضمیمه نمونه ای از مجمع عمومی خود بخودی یك محله است كه شركت كنندگانش خود را برای تظاهرات آماده میكنند.