ضرورت شعار "حكومت كارگری"

 مضمون اعتراضات جاری بصورت مستقیم و بی واسطه ای نقد ماركس به نظام سرمایه داریست. جنبش فقرا یعنی جنبش كارگری، یعنی جنبش كسانی كه چیزی جز زنجیرهایشان را برای از دست دادن ندارند. اعتراضات جاری بصورت دو فاكتو مضمون كمونیستی دارد و توده مردم این مضمون را با صدای بلند فریاد میزنند. این جنبش یكشبه رهی را طی كرد كه مجموع تحركات سال ٨٨ در عرض یكسال بسختی طی كرد: شعار سرنگونی را بدون لكنت زبان، بدون لفافه، بدون واسطه، بدون اما و اگر، بدون ایما و اشاره سرلوحه اعتراضاتش كرد، جمهوری اسلامی باید گورش را گم كند. این حكم جنبش جاری است و بنظر من قابل برگشت نیست. به همین دلیل تمام جناحها و باندهای حاكمیت از آن وحشت كرده اند، مشغول سركوب و دسیسه و پاپوش دوزی برایش هستند.

حال اگر مضمون كمونیستی اعتراضات را در كنار نفی حاكمیت سیاسی قرار دهید، كمونیستها منطقا باید خود را حی و حاضر صاحب این اعتراضات بدانند. آنها لازم است از زاویه صاحبان قدرت هم با اسلامیون حاكم و هم با سایر گرایشات اپوزیسیون برخورد كنند. كمونیستها نباید در انتقاد به سبزها یا دوم خردادیها یا بنفشها یا هر مزخرف دیگر حكومتی یا حتی در برخورد به ناسیونالیستها خود را اپوزیسیون قلمداد كرده، آنها را افشا كنند! امروز دورۀ اپوزیسیون كمونیستها نیست، دورۀ پوزیسیون كمونیستهاست. دوره ای است كه میتوان دورنمای قدرت دوگانه را دید اگر چه هنوز با آن فاصله داریم. امروز دورۀ از سر قدرت حرف زدن كمونیستها است چرا كه میلیونها معترض را ما نمایندگی میكنیم. كمونیست آماتور كسی است كه هنوز تلاش میكند جمهوری اسلامی و اوباش خارج حكومتی آن را افشا یا نقد كند.

هنگامیكه خود جنبش توده ای فقرا مستقیما مرگ جمهوری اسلامی را طلب میكند، اكتفا كردن به خواست سرنگونی از طرف پیشقراولان جامعه درجازدن و حتی یك قدم به عقب رفتن است. وظیفه ما اعتلای مبارزات است، باید از سطح توده ها آغاز و آنرا یك قدم به جلو ببریم. باید در كنار جمهوری اسلامی نمیخواهیم، شعار "حكومت كارگری میخوایم" را قرار دهیم. باید از سر قدرت حرف زد.